All Posts By

Kim

Herinneringen vieren

cadeautip! Vriendinnenboek vol herinneringen

Made with love

Dit weekend bleek weer wat persoonlijke verhalen en herinneringen met iemand kunnen doen.
Werken aan een persoonlijk cadeau is al bijzonder. Erbij zijn als het gegeven wordt maakt de beleving helemaal af.

De opdracht: een boek maken voor een bride to be met verhalen en foto’s van haar vriendinnen.

Het proces: een mailbox vol met bijzondere, grappige en ontroerende teksten en foto’s.

Het resultaat: een mooi boek en een ontroerde bruid.

Eén van de vriendinnen schreef: ‘Waarschijnlijk weet je al wel wat je voor je vriendinnen betekent, maar het is altijd goed om dit nog een keer te horen.’ Zo lief! Wel vroeg ik me af, of iemand dat wel weet. Wanneer staan we echt stil bij een vriendschap en denken we bewust na over wat de ander voor ons betekent en wat we allemaal hebben meegemaakt? En delen we dit ook met de ander?
Ik ben er steeds meer van overtuigd dat we dit vaker moeten doen. Het maken van dit boek heeft mij geïnspireerd om een nieuw onderdeel aan Mooie Herinneringen toe te voegen: Herinneringen vieren.

Wil je ook iemand een uniek boek geven? Neem dan contact met me op. Ik denk graag met je mee.

Wil je er een bijzondere middag ‘herinneringen vieren’ van maken, waarbij je herinneringen ophaalt met je vrienden of familieleden, met als resultaat een uniek boek? Lees hier meer.

Herinneringen maken

Beleef jij je leven terwijl het gebeurt?

Beleef jij je leven terwijl het gebeurt, of achteraf als je de foto’s bekijkt? Maak jij mooie herinneringen door bewust het moment mee te maken of ben je vooral druk met het vastleggen van het moment?

Vakantie – dé periode om tijd door te brengen met elkaar, bijzondere plekkeren te bezoeken en mooie herinneringen te maken. Vergeet jij weleens waar je staat en wie je om je heen hebt, omdat je druk bent met het maken van die ene perfecte foto, probeert in te checken op facebook, zodat iedereen weet waar je bent of je beleving in 140 tekens probeert te proppen? En als dit gelukt is, ga je dan zonder om je heen te kijken naar de volgende plek om daar precies hetzelfde te doen?
Mis je dan niet iets?

Foto’s en ook reisverslagen zijn mooie middelen om herinneringen vast te leggen en te koesteren. Ik vind dat heel waardevol, vooral omdat die foto’s en die verslagen de beleving van toen weer kunnen ophalen. Ik beleef de sfeer weer opnieuw, ruik de zoute zeelucht, voel hoe die heerlijke bonbon op m’n tong smolt en hoe fijn ik me voelde met Fabian naast me. Om dat weer op te roepen, moet je het moment wel echt beleefd hebben. Een foto alleen doet dat niet voor je.

Nog niet overtuigd?
Dit filmpje laat zien wat we allemaal missen als we drukker zijn met de digitale wereld, dan met de dingen om ons heen.

LIFE IS WHAT HAPPENS WHILE YOU’RE BUSY MAKING A SELFIE

Fijne vakantie allemaal! Geniet, beleef en maak mooie herinneringen.

Herinneringen delen, Herinneringen vieren

Nostalgie, een fijne herinnering of een pijnlijk verlangen?

Laatst kwam ik de volgende citaten tegen:

“Nostalgie ontstaat vaak uit angst. Angst voor de toekomst, angst voor vernieuwing.”
en
“Nostalgie is een ontsnapping aan het heden. Een vlucht naar een tijd waarin je nog zekerheden had.”

Ik vind dit nogal negatief klinken. Alsof nostalgie je tegenhoudt, je weerhoudt van het zetten van nieuwe stappen. Je in het verleden doet blijven hangen. Zelf heb ik juist een romantisch beeld bij nostalgie. Weer even terug naar de tijd dat alles zeker leek, even terug naar wat is geweest.

Ja, voor de één is nostalgie een heerlijke herinnering op een druilerige zondagmiddag. Goed voor een glimlach, misschien een vleugje melancholie. Voor de ander is het een pijnlijk verlangen naar wat is geweest.

Als het leven onzeker is

Op zich als je de citaten afzet tegen de tijd van nu, zit er iets in. Het zal niet geheel toevallig zijn dat juist, nu we leven in een onzekere tijd, waarin alles in een hoog tempo veranderd en veel mensen hun houvast (dreigen te) verliezen, nostalgie overal de kop opsteekt. Het verleden lijkt hipper dan ooit. Je ziet het aan tv-programma’s,  kleding die we dragen en huizen die we bouwen. Trek je dit door naar het individu, dan zien we dat mensen die een nieuwe levensfase ingaan ook vaak terugkijken op hun leven.

Is het een vlucht? Duik je het verleden in uit angst en houdt het je dan tegen om nieuwe stappen te zetten? Als ik naar mezelf kijk, dan geeft een blik in mijn verleden mij kracht en zelfvertrouwen om nieuwe stappen te zetten. Het fijne gevoel bij een herinnering neem ik mee naar het nu en naar de toekomst en maakt dat ik vol vertrouwen nieuwe uitdagingen aanga. Die zekerheid van vroeger, de tijd dat alles duidelijk was en ongecompliceerd (in je herinnering dan…) die je ervaart in een nostalgische bui, kan je juist gebruiken in tijden dat alles onzeker lijkt.

Kan een fijne herinnering vertrouwen geven

Zo merkte ik, toen ik net in Rotterdam woonde, ik weer af en toe het boekje opensloeg dat mijn vriendinnen me ooit gaven toen ik naar Peru vertrok. Dat deed ik niet toen ik nog in mijn oude, vertrouwde huisje in Oldenzaal woonde. Telkens kreeg ik weer een warm gevoel bij de lieve teksten en mooie herinneringen. Is het toeval dat ik dit boekje pakte toen ik al mijn zekerheden van me afgeschud had en me in een compleet nieuwe situatie bevond? Ik denk het niet. Bij een dergelijke overgang is het fijn om even terug te denken en je dan sterk en vertrouwd genoeg te voelen om nieuwe uitdagingen aan te gaan.

Herinneringen Vieren

levensboek levensverhalen echte verhalen
Herinneringen delen

Echte verhalen, van echte mensen

Nog even en de generatie die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt is er niet meer. Wordt het dan minder belangrijk om jaarlijks stil te staan bij de gebeurtenissen of juist belangrijker?

Dit dacht ik toen ik op Plein 1940 in Rotterdam stond tijdens de Nationale Dodenherdenking.

Afstandelijke geschiedenislessen

Soms krijgt de Tweede Wereldoorlog voor mij iets abstracts, iets groots en omvangrijks. Iets wat moeilijk te bevatten is en daarom afstandelijk voelt. En het heeft zich ook voor mij op ‘afstand’ afgespeeld. Niet letterlijk, want hier in Rotterdam zijn veel dingen gebeurd, maar wel qua tijd. Ik heb het niet meegemaakt. Ik heb er wel over gelezen en heb op school de feiten en jaartallen uit mijn hoofd geleerd.  Alleen gaan de geschiedenislessen vooral over de grote gebeurtenissen.

De echte verhalen

Het werd voor mij weer tastbaar toen ik in gesprek kwam met een 80-jarige vrouw. Ik noem haar voor het gemak even Marie. Voor haar heb ik een levensboek geschreven. En tijdens de interviews over de oorlog, realiseerde ik me weer wat een persoonlijke verhalen erachter steken. De herinneringen aan de feiten, de grote gebeurtenissen zullen nog lange tijd in de geschiedenisboeken bewaard blijven. De persoonlijke verhalen liggen bij de mensen die het daadwerkelijk hebben meegemaakt. De echte verhalen … van echte mensen, zeg maar.

Over rolluiken en bommen

Ik hing echt aan haar lippen toen Marie vertelde over de situaties in haar straat waar mensen van het verzet samenleefden met vrouwen die ‘gastvrouw’ waren voor de Duitsers. Over hoe de vrouwen ruzie maakten, omdat ze vonden dat de ander klanten (of sorry…gasten) afpikte. Dat ze zich nog steeds het geluid van de rolluiken herinnert die dan over en weer boos werden dichtgetrokken. Het bracht een lach op haar gezicht. Maar ook de minder mooie verhalen, die ineens zo levensecht worden en waarvan de heftigheid pas doordringt als het verteld wordt door iemand die er echt bij was. Het huis van Marie was een EHBO-post en na de bombardementen in het centrum van Rotterdam kwamen de gewonden naar het huis om verzorgd te worden. Marie (toen 7 jaar) liep met een doekje rond om het bloed van de grond te vegen.

En de rondtocht die zij met haar familie maakte, omdat het op dat moment niet veilig was om terug te gaan naar Rotterdam, is een verhaal waar geen geschiedenisboek tegenop kan. En dan de dag van de bevrijding. We kennen allemaal de foto’s van het feest dat toen losbarstte. Maar hoe voelde dit voor iemand die er bij was? Iemand die een lange periode van bijna constante angst heeft meegemaakt, waar ineens een einde aankomt? Die verhalen zijn goud waard. En mogen niet vergeten worden.

Spijt
Met mijn opa’s en oma’s heb ik niet veel over de oorlog gesproken. Daar heb ik soms spijt van. Met hen kan ik het nu niet meer bespreken. Een levensboek schrijven voor iemand die het wel allemaal heeft meegemaakt voelt daarom als een voorrecht.

En jullie? Hebben jullie verhalen uit eerste hand van mensen die de oorlog nog hebben meegemaakt? Ik ben benieuwd naar die verhalen.